Deneme Blog

Teen Wolf izlediğimden bahsetmiştim. Yani bahsettiğimi umuyorum. Çünkü kendileri en sevdiğim diziler arasında uzun zamandır birinci sırada yer almaktadır. Dizinin de oyuncularının da hayranıyım. Öyle hayranıyım dediğimde aklınıza eski sevgiliyi takip eder gibi onları takip eden biri gelmesin. Arada bir hesaplarına bakarım. Yani küçük çaplı bir hayranlık benimkisi. Zaten mitoloji ve kurt adamlara olan ilgimide düşünürsek bunu tahmin etmek o kadar zor olmaz. Neyse konumuza dönecek olursak size iki adet Tyler Posey' le yani Teen Wolf' da ki adıyla Scott McCall ile ilgili imza çalışmamı sunuyorum. Mor olanı bundan epey önce yapmıştım. Sanırım bir sene önceydi. Bu ise daha (1 Temmuz) yeni bir kaç hafta öncesine ait bir çalışmamdı. Yorum ve görüşlerinizi bekliyorum...

Dünyanın döndüğünü hissediyorum. İnsanların her şeye rağmen hayatlarına devam ettiklerini görüyorum. Cesareti olanların bu dünyayı terkettiğini görüyorum. Ve benim gibilerin bu dünyanın karanlığına çekildiğini, ruhlarımızın kayboluşlarını hissediyorum. Kayboluyoruz. Kendi içimizde kendimizi kaybediyoruz. Düşüncelerimiz var bizi yiyip bitiren. Ve hayallerimiz var bize yaşamak için umut veren. İyi ya da kötü yaşamak için bir yol buluyoruz. Ama buna yaşamak denir mi? Bilmiyorum. Eğer hâlâ umudunuz varsa mutlu olmak için, peşinden koşun. Çünkü ne mutluluk ne de umut sonsuz bir duygudur. Bazen tükenirler, kaybolurlar. Beklemeyin. Sonuçta biz de karşımızdakiler de duygularımız gibi sonsuz değiliz...

Uzun süre mutlu kalamıyorum. Biraz mutlu olduktan sonra uzun bir hüzün dalgası bedenimi ele geçiriyor. Biliyorum. Kimse sonsuza kadar mutlu kalamaz ama en azından hüzünlerimiz daha kısa sürse ya da mutluluklarımız daha uzun... İnsan umut ediyor. Her şeye rağmen bir parça umut kalıyor içimizde. Umudumuzun tükendiğini düşündüğümüz zamanlar oluyor. Ama bu zamanlar da bile içimizde küçük de olsa bir umut kalıyor. Sadece bu umudun ortaya çıkması için birileri, bir şeyler gerekiyor. En azından ben böyle düşünüyorum. Ama herkes benim gibi düşünmüyor. Aslında ben bile eskiden umudun gerçekten tükendiğini düşünen biriydim. O zamanlar çok hata yaptım. İnsan umudunun kalmadığını düşününce mutlu olmaya da gerek kalmadığını düşünüyor. Evet, şu sıralar da pek mutlu değilim ama en azından artık mutlu olmaya çalışıyorum. Eğer orada birileri bu yazdıklarımı okuyorsa siz de mutlu olun hiç olmazsa bile vazgeçmeden bunu deneyin. Mutluluğun ne zaman geleceği belli olmaz...

Peynir Diyin bakalım fotoğrafınızı çekeçeğim. Fotoğraf çekmeyi seviyorum. Çünkü bu sayede belki de bir daha göremeyeceğim ya da bir daha yaşayamayacağım anıları, durumları, bir şeyleri saklıyorum. Böylece o anları kolay kolay unutmuyorum. Belki de bundan 4 sene önce çektiğim bir fotoğrafla o gün ne yaptığımı hatırlıyorum. İnsan beyni hiçbir şeyi unutmuyorum olabilir ama bazen hatırlaması için ona yardım etmeliyiz. İşte fotoğraflar tam da bunu hatırlamaktadır sağlıyor. Ama son zamanlarda bu çok sevdiğim hobimi bir türlü gerçekleştiremiyorum. Çünkü artık emektar adını alan telefonunun kamerası kendini iyice bozdu. Zaten fotoğraf çekmeyi çok sevmeme rağmen bir fotoğraf makinem hiç olmamıştı. Ama tabi bunlara rağmen ben hala fotoğraf çekmeye devam ediyorum. Bazen benim emektarla ama çoğu zaman kuzenimin fotoğraf makinesiyle ve ya aile ve arkadaşlarımın telefonlarıyla fotoğraf çekiyorum. Sonuçta sırf kameraman yok diye fotoğraf çekmekten vazgeçecek değilim ya! Bu arada bu kadar fotoğraflard...

Yatak odasındayım. Odanın içinde tabletimden kaynaklanan hafif bir ışıktan başka hiçbir ışık yok. Bu ışık sadece etrafımı görmemi sağlıyor. Ben ise o karanlıkta yatakta tavana bakarak oturuyorum. İçimde sessiz çığlıklar atılıyor. Beni seven birinin olup olmadığını düşünüyorum. Ailemden başka birileri aklıma gelmiyor. Sonra ilk sevgilim aklıma geliyor. Ne demişti benden ayrılırken? Seni seviyorum ama olmuyor tarzı bir cümle kurmuştu. Neden olmadı diye düşünüyorum kısa bir süreliğine sonra bundan vazgeçiyorum. Artık onu sevmediğimi fark ediyorum. Ama birini sevmeye birileri tarafından sevilmeye ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. Buna muhtaçmışım gibi geliyor. Hüzünleniyorum. İçimden kendime her şeyin geçeceğini söylüyorum. Bir gün mutlu olacağıma inandırıyorum kendimi. Sonra kardeşim yan odadan çağırıyor. Dondurma yiyoruz abi gelsene. Böylece düşüncelerimden kaçmak için bir fırsat doğuyor elime. Geliyorum diye bağırıyorum. Yazdıklarımı kaydedip, düşüncelerimi bir kenara atarak çıkıyorum oda...

Aradan fazla zaman geçmedi sanırım hem instagram hem facebook'a uçurtma uçurduğuma dair bir fotoğraf attım. O gün amcamların iş yerinin düzenlediği piknik için Riva's Club adlı bir butik otele gittik. Tabi oraya gitmek için bir iki saatlik bir otobüs yolculuğu yapmak zorunda kaldık ama bundan hiçbir şikayetim olmadı. Bunun sebebi galiba hem uzun otobüs yolculuklarını sevmem hem de gittiğimiz yere değmesiydi. Gayet güzel bir ortamdı. Özellikle bahçe düzenlemesine ve tüm o çiçeklere bayıldım. Yanlış hatırlamıyorsam öğle yemeğinden sonra kardeşim bir poşetle yanıma geldi. İçinde uçurtma olduğunu birleştirip yapmamı istedi. Tabi uğraşmamak için ben anlamam filan dedim. Ama dinleyen kim? Neyse iyiki de dinlememiş. Uçurtmayı yaptım, uçurmak için kalktık. Deniyoruz ama sürekli yükselmeden düşüyor. O ara çocukken pek uçurtma uçurmadığımı hatırladım. Ve içten içe kendimi azarladım. Tabi kardeşim baktı uçmuyor. Hemen oyun alanına gitti. Bende tam pes edip bırakacakken amcam geldi. Sonund...

Bu aralar pek internete giremiyorum. Bilgisayarımın üzerine bir de tabletim bozulunca zaten kısıtlı olan vaktim arasında girmem iyice zor oluyor. Ne ara yaptığımı dahi hatırlayamadığım bir imza çalışmamı bugün sizlere sunacağım. Bir aralar bir kaç bölüm izlediğim ve hayran kaldığım ama bütün bölümlerini izleyemediğim bir dizi olan Doctor Who'daki Amy Pond yani Karen Gillan ile ilgili bir çalışma yaptım. Görüş ve yorumlarınızı bekliyorum.